تازه فهمیدم که هنوز هیچ هیچ هیچم و به هیچ جا نرسیدم و بود و نبودم هیچ فرقی ندارد و اینکه هستم و زندگی می کنم فقط لطف و عنایت خداست خدا را شکر که این نعمت را به من ارزانی داشت بدون اینکه از او خواسته باشم ، و با اینکه ناسپاس بودم و قدر این نعمت را نمی دانستم آن را از من سلب نکرد ، من به فرا خور کوچکی و حقارت خود بدی کردم و او به فراخور عظمت و کرمش خوبی، چه چیز ها که از او نخواستم و به من عطا کرد و چه چیزها که خواستم و برایم سوا کرد و از بین آنها آنچه مصلحت بود عطا و آنچه نبود رها کرد و تبدیل به اجر و ذخیره آن دنیا کرد.

خدایا شکر شکر شکر بر این همه نعمت های بزرگ بزرگ بزرگ.