قرآن بخوان که هدایت کند تو را

حق پیشه کن که حمایت کند تو را

از اهل بیت نشو لحظه ای جدا

قرآن و اهل بیت کفایت کند تورا

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است...

انسان بر پایه ی کمال جویی خود، برتری خواه و بزرگی طلب است. این خاستار اگر به دور از جهات منفی آن باشد و از مسیر تلاش مثبت و حرکت در جهت دست یابی به کمالات بشری و الهی صورت پذیرد خوب و تحسین آفرین است ولی برخی به خطا آن را در خودبزرگ انگاری، فخر فروشی و تکبر می جویند و این همان نقطه ی انحراف در این باره است.

در آموزه های دینی برخلاف تصور رایج، دستیابی به این خواسته توصیه گردیده است. رسول گرامی اسلام فرمودند: فروتنی بر انسان متواضع جز بلند مرتبگی نمی افزاید پس تواضع کنید تا خدایتان بر شما رحمت فرستد.

این برتری و بلندی مقام ممکن است پاداش و قرارداد خداوندی باشد ولی به نظر میرسد مقصود از آن پیامد طبیعی تواضع است زیرا خضوع در برابر جلوه های کمال انسان را به سوی آن کشانده و به تدریج وجود او را به آن آرسته خواهد کرد.[1] سعدی در این باره گفته است:

یکی قطره بارن ز ابری چکید

خجل شد چو پهنای دریا بدید

که جایی که دریاست من کیستم

گر اوهست حقا که من نیستم

چو خود را به چشم حقارت بدید

صدف در کنارش به جان پرورید

سپهرش به جایی رسانید کار

که شد نامور لؤلؤ شاهوار

بلندی از آن یافت کو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

توضعکند هوشمند گزین

نهد شاخه پر میوه بر زمین                  بوستان سعدی