دل در کنار حرمش عطر و بوی مدینه استشمام می کند و گویی در مکه بین صفا و مروه به دیدار یار رفته است. بوی بهشت دل و جان هر زائری را شاداب و بانشاط می کند. در حرمش همیشه بهار است؛ بهار قرآن و دعا، بهار ذکر و صلوات، بهار یادآور شب های قدر، بهار گلدسته های نیایش و نیاز و سیراب نمودن جان های تشنه،هر مسافر خسته ای بعد از زیارت با خستگی بیگانه می شود. هر رهگذری با قدم نهادن در این حرم دیگر غریبه نیست؛همه او را می شناسند،او آشنای دل هاست. چرا که این حرم دختری از تبار زهرا و چون او حامی ولایت و امامت و چونان زینب قافله سالاری شایسته که فریادش بنی عباس را رسوا ساخت.

نام شریفش فاطمه و القابش «معصومه»، «کریمه اهل بیت»، «ستی» و «فاطمه کبری» است. پدرش حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) و سبه دنیا آمد و در سن28 سالگی در روز دهم یا یازدهم ربیع الثانی سال 201ه.ق عاشقان امامت و ولایت رادر سوگ و عزا نشاند.

در رابطه با علت مریضی نا به هنگام حضرت و مرگ زودرس آن بزرگوار گفته شده است که زنی در شهر ساوه ایشان را مسموم کرد.

بعد از وفات آن حضرت را غسل داده و کفن نمودند، سپس به سوی قبرستان بابلان تشییع کردند ولی بهنگام دفن آن بزرگوار به خاطر نبودن محرم دچار مشکل شدند و تصمیم گرفتند پیر مردی صالح به نام قادر این کار را انجام دهد اما نیز شایسته ی این کار نبود. در این زمان که مردم منتظر قادر بودند ناگهان دو سواره از جانب ریگزار به سوی آنان آمدند و جسم ریحانه رسول خدا را در داخل سردابی که از قبل آماده شده بود دفن کردند و بدون تکلم با کسی سوار شده و رفتند. پس از مراسم دفن،موسی بن الخزرج از حصیر و بوریا بر قبر آن بزرگوار برافراشت و این سایبان برقرار بود تا زمانی که حضرت زینب دختر امام جواد(علیه السلام) وارد قم شد و قبّه ای آجری بر مرقد مطهر بنا کرد.